gecenin sessizliğinde otururken, onu düşünüyorum yine.
kulağımda belki 100. kez çalan teoman şarkısı.
"kim dinleyecek kalbimi, bakacak yüzüme güzelmişim gibi sanki?" diyor.
ağlayasım var, ağlayamıyorum.
başım çatlayacak, konuşamıyorum.

suçlayamıyorum ki onu. insan sevdiğini suçlayamıyor. üzerinden zaman geçmesi gerekiyor suçluyu öğrenmek için. belki de suç bende diyorum. belki de böyle damdan düşme girmemeliydim hayatına diyorum onun.

bildiğim bir şey varsa, benim onu hiç üzmek istemediğimdir.
ben sadece sevdim.
öyle saçma sapan laflar etmeyeceğim bu konuda.
seviyorum hala. etkisi üzerinden geçtiğinde de seveceğim. zira o bir düş değil, gerçeğin ta kendisi.
o,bana yürümeyi tekrar öğreten insan. ve hatta o, bana tekrar aşık olmayı öğreten insan.

bıraktığı boşluk dolacak gibi değil. birşeylerle dolmaz. insanlarla, dostlarla bile dolmazken, saçma sapan uğraşlar ne kadar da etkisiz..

insan özlüyor tabi. onu hatırlatan her ayrıntı acıtıyor. arkadaş ortamında muhabbeti dönüyor, susuyorsunuz. napıyor diye size soruluyor, zira en yakın olanı sizsiniz. bilmiyorum diyorsunuz, susuyorsunuz. e hani aranız iyiydi deniliyor, artık değil diyorsunuz.

ve bir kez daha parçalanıyorsunuz..