zaaf

yazmak istedim şu an her nedense.
hayalimde yarattığım kadına yazmak istedim.
yalnızlığımı paylaşayım istedim.

giderek anlamsızlaşan hayatta, büyük bir boşluğu doldurabilecek insana yazmak istedim bu satırları.
elim gitmiyor tuşlara, zorlanıyorum. ama yazmak istiyorum.

acaba diyorum, seni bulabilecek miyim..

cevabı kendim veriyorum. kendi sorularımın cevapları olma huyumu asla değiştiremedim. evet.

kim mükemmel, hayalindeki sevgili bulmuştur ki diyorum.
avutuyorum kendimi.

sahi, ben hep kendimi mi avutuyorum?

ey kadın!

seni görmek, kokunu içime doldurmak, gözlerinin içinde kaybolmak istiyorum.
sana içten bir sesle "hayatımın ışığı" demek istiyorum.

herşeyi geçtim.
sana sarılmak istiyorum.

kendi kendimi sorguluyorum.
yahu ben niye sana bu kadar çok ihtiyaç duyuyorum?

ne kadar da belli sevgiye açlığım. geriye dönüp yazdıklarımı okuyorum şu an ilk defa.

ne kadar da zavallıyım be kadın...

ne kadar da beni sevmene ihtiyacım var..

ve ne kadar aptalım!

not: yazar burda mükemmel kadının kendisine bakmayacağını, kendisini sevmek yerine bir başkasıyla birlikte olacağına vurgu yapmak istemiş.